242

خواننده، اگر چند روز دیگر پریود بمانم و این وصع ادامه پیدا کند، من بین حرف هام غرق و خفه میشوم و تو را هم با خودم پایین میکشم، بین لجنزار خزعبلات. اینقدر که ذهنم درمورد همه چیز حرف میسازد و مکلفم میکند همه را با طیب خاطر اینجا به تو بگویم، خب این شبیه یکجور وسواس در آمده و پدرم را درآورده.

داشتم فکر میکردم چرا آدم ها در رابطه خسته حال و تکراری میشوند؟ و چرا اول همه رابطه ها، هر نوع رابطه ای مد نظرم است، عشقی، همکاری، دوستی، خانوادگی ... جذاب تر از بقیه ش است؟ خب تا حالا چند بار وقتی در بتن خانواده داشتی میلولیدی در مورد یونگ، یا اسپیلبرگ حرف زده ای؟ همه ی حرفهات خلاصه شده به روزمرگی. برای من که اینطور است، حتی گاهی از روزمرگی هم گذشته، حتی حوصله نداشتم همان ها را هم توضیح بدهم.

ما با ادم ها اولش کلی حرفهای جذاب داریم بزنیم تا بوی حرفهامان،حرکاتمان، هوشمان دیگران را جذب کند. بعد دیگر همه ی بحث میرود سراغ همین ها که میبینید، غذا چه باشد، فلانی چی گفت، به بهمانی کجا برخورد کردیم و چه گفتیم و چه شنیدیم، کی خوردیم کی خوابیدیم. حتی خیلی وقتها انتخابمان این است که به هم کاری نداشته باشیم.

حتی شجریان هم همینطور بوده، پسرش همایون هم همینطور است، الان فکر نکنید نشسته بغل سحر برایش چهچه میزند. نه! به احتمال زیاد ناهار خورده اند هرکس سرش توی گوشیش است.