292

دارم وبلاگی را میخوانم، یعنی آرشیوش را میخوانم، که صاحبش را می شناسم. تقریبا وبلاگ هایی که میخوانم صاحبانشان را می شناسم. مثلا می دانم فلانی که این همه هواخواه دارد یک زمانی همه ی دوستانش از جمله من را رها کرد تا مبادا شوهر پولدار ساده ی بالاشهری اش چیزی از داستان های قبلی زندگی اش بداند و همه از دور فقط گوگولی بودنش را میبینند. یا فلانی که اینطور نوشته به مراتب از دوست دخترهایش بهتر بوده و کلا لولش با دوست هایش یکی نیستند! این هم برمیگردد باز به ذهن قضاوتگرم. دوست دارد قضاوت کند، نظر بدهد، به کسی هم آسیبی نمی رسد که. با خودم حرف میزنم.

حالا بگذریم. خوش میگذرد این آدم ها را در بیرون هم می شناسی. یکی شان کتاب می دهد بیرون، خوشحال می شوی. یکی شان بی معرفت میشود. یکی شان رد می دهد و حالا هر چی . اما خودت. من به خودم فکر می کنم که از بیرون چه طور شده ام؟ کسی که از بیرون من را می شناسد وقتی میخواند من را با خودش کنجکاوم که چه میگوید. خودم بودم در مورد خودم چه میگفتم؟